Historia – PREHISTORIA I STAROŻYTNOŚĆ
Tytuły map i plansz
Mezopotamia w III tysiącleciu p.n.e.
Rozwój pierwszych cywilizacji na obszarze Mezopotamii w III tysiącleciu p.n.e. W żyznym dorzeczu dwóch wielkich rzek, Tygrysu i Eufratu, powstawały i upadały kolejno bogate kultury Sumerów, Akadyjczyków, Babilończyków i Asyryjczyków.
Mezopotamia XVI-VI w. p.n.e.
Historia Mezopotamii od XVI doVI w p.n.e.. W tym długim okresie czasu kolejne cywilizacje: asyryjskie, babilońskie oraz związków plemiennych przechodziły cykle rozwoju od wzrostu, przez szczyt swojej świetności, aż po schyłek i upadek
Starożytny Egipt do VI w. p.n.e.
Rozwój terytorialny Egiptu w okresie Starego, Średniego i Nowego Państwa, administracja egipska: stolice nomów i stolice państwa z zaznaczonymi dynastiami w nich panującymi, główne ośrodki kultu, lokalizacje piramid, kierunki najazdów i zbrojnych wypraw oraz system obronny z czasów XII Dynastii.
Azja Mniejsza w II tysiącleciu p.n.e.
Rozwój i upadek cywilizacji Hetytów oraz Mitanni zasiedlających Azję Mniejszą w II tysiącleciu p.n.e. W okresie swej świetności, czyli Nowego Państwa, Hetyci panowali nad Anatolią, Syrią, Palestyną i północną Mezopotamią, przyczyniając się także do upadku państwa Mitanni.
Palestyna X-VI w p.n.e.
Dzieje starożytnej Palestyny i Izraela od X do VI w. p.n.e. Początki królestwa Izraela, powstałego po zjednoczeniu plemion żydowskich oraz okres jego świetności za panowania królów Dawida i Salomona. Warstwa poświęcona tradycji biblijnej ukazuje rozmieszczenie 12 plemion Izraela oraz drogę wyjścia z Egiptu.
Starożytny Daleki Wschód
Najważniejsze cywilizacje Dalekiego Wschodu powstające w dolinach wielkich rzek, rozwój terytorialny Chin, państw indyjskich oraz innych starożytnych państw tej części świata. Pokazane jest powstanie wielkich religii azjatyckich - hinduizmu i buddyzmu, a także rozwój handlu Wschodu z Zachodem na Jedwabnym Szlaku.
Persja Achemenidów
Imperium Perskie pod panowaniem dynastii Achemenidów, jego rozwój i świetność pod panowaniem kolejnych władców, aż do upadku w momencie podboju przez Aleksandra Macedońskiego. Pokazany jest system administracyjny – podział na satrapie, stolice perskie i system obronny, a także trasa "marszu dziesięciu tysięcy" opisanego w dziele Ksenofonta Anabasis.
Świat grecki w II tysiącleciu p.n.e.
Obszar starożytnej Grecji w II tysiącleciu p.n.e., po falach osadnictwa plemion greckich: Achajów, Jonów i Dorów. Przybysze stworzyli cywilizację nazywaną mykeńską od jej głównego ośrodka Myken, która szybko zaczęła konkurować z bogatą kulturą minojską. Po opanowaniu Hellady Grecy skolonizowali wyspy Morza Egejskiego oraz zachodnie wybrzeża Azji Mniejszej. W wyniku rywalizacji kultura kreteńska została unicestwiona i częściowo wchłonięta przez kulturę najeźdźców.
Kolonizacja grecka i fenicka
Obszary wpływów i kierunki ekspansji dwóch dominujących ówcześnie, walczących ze sobą o wpływy w basenie Morza Śródziemnego cywilizacji: greckiej oraz fenickiej. Zaznaczono miasta dokonujące ekspansji, ich kolonie oraz towary handlowe pozyskiwane z nowych obszarów wpływów.
Wojny perskie
Wojny pomiędzy imperium perskim a greckimi poleis w latach 499-479 p.n.e. Konflikt zapoczątkowany powstaniem jońskim przerodził się w ponawiane przez Persów próby opanowania terytorium greckiego. Skonfliktowane greckie poleis stanąć musiały do heroicznych zmagań, a najsłynniejsze bitwy tego okresu: Termopile, Maraton czy Salamina do dzisiaj pozostają symbolami bohaterstwa i waleczności.
Wojna peloponeska
Przebieg wojny peloponeskiej, wieloletniego konfliktu między Atenami i Spartą o hegemonię nad Grecją. Była to najdłuższa i najbardziej wyniszczająca wojna w Grecji okresu klasycznego, wyniku której Ateny poniosły klęskę, a Sparta została hegemonem na 30 lat.
Kultura i religia Grecji klasycznej
Podział etniczny obszaru starożytnej Grecji, który w połączeniu ze specyficznymi uwarunkowaniami geograficznymi zdeterminował historię tej jednej z fundamentalnych kultur europejskich. Szczegółowa mapa krain, wysp, miast-państw (greckich polis) pokazuje również lokalizacje najważniejszych ośrodków kulturalnych i religijnych.
Podział imperium Aleksandra Wielkiego
Rozpad imperium Aleksandra Wielkiego na skutek tzw. Wojen diadochów, czyli serii konfliktów między jego następcami, najważniejszymi wodzami armii macedońskiej. Wojny toczyły się z przerwami w latach 321–281 p.n.e. i objęły swoim zasięgiem prawie cały znany świat starożytny, tylko zachodnia część basenu Morza Śródziemnego uniknęła zaangażowania w konflikt.
Italia w VIII-V w. p.n.e.
Obszar Italii w VIII-V w. p.n.e. Półwysep Apeniński zamieszkiwały wówczas liczne plemiona italskie, z których najbardziej rozwiniętą cywilizację stworzyli Etruskowie. Na ten okres przypada też moment założenia Rzymu.
Italia w IV-III w. p.n.e.
Obszar Italii w okresie ekspansji republiki rzymskiej w IV-III w. p.n.e. Ekspansjonistyczna polityka republiki doprowadziła do opanowania prawie całego półwyspu Apenińskiego, a z czasem wyszła poza jego granice. W okresie tym Rzymianie musieli zmierzyć się z najazdem Galów, prowadzili też walki z koloniami greckimi na południu półwyspu i Sycylii.
Wojny punickie i macedońskie
Wojny republiki rzymskiej z Kartaginą oraz Macedonią. Spory o wpływy polityczne i gospodarcze w zachodniej i środkowej części basenu M. Śródziemnego miały postać szeregu konfliktów zbrojnych, z czego część toczyła się równolegle i doprowadziła prawie do upadku republiki rzymskiej. Rzym wyszedł jednak z nich zwycięsko, co dało podwaliny pod dalszą ekspansję republiki.
Republika rzymska w I w. p.n.e.
Republika rzymska w I w. p.n.e., w czasach dynamicznej ekspansji terytorialnej oraz zwycięskich podbojów Juliusza Cezara. Okres ten naznaczony był jednak narastającym kryzysem republiki i niepokojami wewnętrznymi. Poważnym kryzysem było również powstanie Spartakusa, najgroźniejszy bunt niewolników w starożytnym Rzymie.
Wczesne cesarstwo rzymskie (27 p.n.e.- 192 n.e.)
Rozwój terytorialny cesarstwa rzymskiego do końca II w. n.e., kiedy to kolejne dynastie cesarskie poszerzały granice imperium, które w tym okresie osiągnęło szczyt swojej potęgi. Wymagało to rozbudowanej i sprawnie funkcjonującej machiny wojskowej, a także administracji oraz sieci dróg.
Kryzys cesarstwa (193-284)
Trzeci wiek n. e. był burzliwym i trudnym okresem w historii Cesarstwa Rzymskiego. W tym czasie, niestabilne politycznie oraz pogrążone w wewnętrznych walkach o władzę, imperium musiało mierzyć się z atakami państw ościennych i plemion wędrownych. Okres ten nazywany kryzysem III wieku, wiekiem anarchii lub epoką żołnierzy-cesarzy oddziela dwie podstawowe formy ustrojowe cesarstwa: ustanowiony przez Oktawiana Augusta pryncypat od ukształtowanego ostatecznie za Dioklecjana dominatu.
Późne cesarstwo rzymskie (284-375)
Mapa przedstawia okres późnego cesarstwa rzymskiego w latach 284-375. Reformy Dioklecjana, ustanowienie dominatu i okres stabilizacji, jaki nastąpił za panowania tego cesarza pomogły przezwyciężyć kryzys polityczno-ekonomiczny III wieku. Następcy Dioklecjana kontynuowali jego politykę, a wzmocnione cesarstwo w zmienionej postaci przetrwało jeszcze kolejne stulecia.
Powstanie i rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa I-V w.
Początki chrześcijaństwa i jego rozprzestrzenianie się w czasach cesarstwa rzymskiego od I do V wieku. Chrześcijaństwo w tym czasie z przeszło drogę od marginalnego i zwalczanego wyznania, poprzez uznanie za religię tolerowaną za Konstantyna Wielkiego, aż po uzyskanie statusu religii państwowej za panowania Teodozjusza Wielkiego.
Palestyna w czasach Chrystusa
Palestyna za czasów Chrystusa z podziałem na państwa, prowincje i dzielnice. Wyróżnione tu zostały miasta i miejsca wymienione w Nowym Testamencie.
Wędrówki ludów i upadek Rzymu
Wielka wędrówka ludów, czyli okres masowej migracji plemion barbarzyńskich. Ludy germańskie, słowiańskie, irańskie i celtyckie zaczęły się przemieszczać na zachód pod wpływem naporu mongolskich plemion koczowniczych - Hunów. Kolejne fale najazdów doprowadziły do rozpadu i upadku cesarstwa zachodniorzymskiego.
Cesarstwo Rzymskie - gospodarka i kultura
Gospodarka i kultura Cesarstwa Rzymskiego w okresie największego rozkwitu imperium czyli ok. połowy II wieku naszej ery. Mapa pokazuje rozmieszczenie bogactw naturalnych, zasięgi ważnych upraw, hodowlę zwierząt, miejsca wytwórstwa dóbr, główne szlaki oraz centra handlowe. Osobna warstwa poświęcona jest rozmieszczeniu najważniejszych obiektów związanych z kulturą i nauką.